Verbas de Abuín a Machado

DON ANTONIO

Ai don Antonio, don Antonio,

foi vostede portador de todos os dons que dignifican, de todos:

do don da palabra álxida,

do don de ser feliz co exiguo,

do don do decoro moral,

do don da filantropía...

e a maiores corrían polas súas venas pingas de sangue xacobina, como vostede mesmo dixo á hora de describirse.

E que mal pago lle deu o mundo, don Antonio, co que o mundo lle debía. O mundo non o merecía, don Antonio, o mundo non o merecía. Non, o mundo non o merecía. Pero os descalzos do mundo, todos os descalzos do mundo, si. Porque ben sabemos nós que o nicho que agora ocupa no adusto cemiterio de Collioure é desde a tarde do 22 de febreiro de 1939 un anaco da lexítima patria de todos os descalzos de todos os países. Que o saiba, don Antonio, que o saiba.

E saiba así mesmo, don Antonio, que todos os descalzos de España e do mundo sabemos que vostede morreu máis que nada de asco e de exilio, saiba que sabemos que o nicho este no que vostede se despenou ó inapelable nunca máis, non é realmente un nicho, senón que é a última trincheira da vil e incivil guerra civil caníbal, perpetrada contra todos os descalzos do mundo por capataces armados dunha patronal filla de caín.

Tiña ganas, tiña moitas ganas eu, don Antonio, de vir aquí a Collioure a falar con vostede e a dicirlle que o crime foi en Granada e tamén aquí e nun millón máis de sitios.

Xa lle falei, don Antonio, xa llo dixen. Xa me quitei a espiña.

Xesús Redondo Abuín