O 28 de Xuño reivindícase o día de Orgullo LGTBI, conmemorando o
aniversario dos disturbios de Stonewall en Nova York coma punto de partida dun
movemento social que continúa ata os nosos días.
Este ano, ALEAS-EU ten como lema “Fronte á crise do Réxime: Orgullos@s e
combativ@s!”, lema sumado á campaña desenvolvida durante o primeiro semestre do
ano, que levaba o lema de: Orgullo é feminismo, laicismo, República, educación
pública, clase obreira, servizos sociais e, por último, Orgullo é rebeldía.
Estas campañas fan referencia á dimensión dos membros desta comunidade,
ligada ás súas distintas vertentes como membras da cidadanía, como membras
activas dunha sociedade, ámbito común no que os/as membros/as da comunidade
LGTBI intégranse. Por que todas estas
campañas? Pois porque refírense aos ideais dunha esquerda real, que encaixan
nos anelos e ideais da comunidade LGTBI.
Por iso, unha defensa real dos dereitos da comunidade LGTBI deben ser
enmarcados nunha loita da esquerda, e consustancialmente a loita da esquerda
debe tomar a bandeira do orgullo LGTBI como unha parte consustancial da súa
propia loita.
A reinvindicación da comunidade LGTBI, non debe verse satisfeita coa
conquista dos dereitos máis vinculados a unha concepción patriarcal da
sociedade como é a de conseguir o dereito do matrimonio igualitario. Este debe
ser considerado o primeiro bastión conquistado da fortaleza que é a concepción
uniforme da familia, inculcada pola Igrexa Católica na sociedade. Agora a
Comunidade LGTBI debe seguir avanzando, conquistando o resto desa enorme
fortaleza construída dende o heteropatriarcado, se ben tampouco debe baixar a
garda, posto que a ameaza do retroceso sempre está presente nunha sociedade
onde a Igrexa católica ten un grandísimo poder e onde impera un capitalismo
salvaxe.
Pero mesmo tempo, e como quixemos expresar na campaña deste ano, a loita do
colectivo LGTBI debe ir máis lonxe e integrarse na loita polos dereitos de
todos/-as os/as traballadores/-as, porque con esta estafa chamada crise, a
comunidade LGTBI está a sufrir como o resto cidadanía os maiores recortes en
materia social e de dereitos laborais.
Así, dicimos que Orgullo é feminismo, xa que consideramos que a loita do
movemento feminista e do momento LGTBI van parexos. Estes dous movementos están
a ver como as políticas involucionistas da dereita atácanas con máis
virulencia. O movemento feminista é fundamental para conseguir o
desenvolvemento das mulleres na nosa sociedade con plenos dereitos, como unha
maneira de posicionar á persoa no camiño do seu desenrolo como cidadá, sen que
teña que estar continuamente defendéndose dos atrancos que se lle pon por
simplemente pertencer a un xénero o a outro. Dende o movemento LGTBI, lóitase
neste mesmo senso, especialmente en canto á transexualidade, por canto que as
persoas transexuais teñen dobremente que loitar para que se lle recoñeza os
dereitos a unha identidade de xénero que lles corresponde, e que non coincide
coa que atribúe a sociedade ou a legalidade heteronormativas. A cuestión sexual-reproductiva non pode ser
un elemento reducionista da muller a cumprir unha función fisiolóxica reprodutiva,
non o toleramos.
Orgullo é laicismo. Nunha cidade como a nosa, tan fortemente influída polo
aparato da Igrexa Católica, vemos como os ataques desta aos dereitos da
comunidade LGTBI son constantes, xerando e animando á LGTBIfobia. Non é de
recibo que a Igrexa obteña tantos beneficios, tanto fiscais como presupostarios,
para o seu mantemento cando irradia dende os púlpitos o ataque contra unha
comunidade que forma parte esencial da sociedade. Estamos fartas que dende
goberno municipal do PP se renuncie aos cartos de todos e todas en defesa dunha
institución opresora e caduca.
Si, Orgullo é República, pero República nunha concepción non só de
organización política, senón nunha concepción de organización social, unha
concepción de participación democrática cidadá e que rache co sistema anterior,
cambiando a primacía do capital por encima do ser humano. Un sistema que respecte
a diversidade e a humanidade da cidadanía. A comunidade LGTBI debe loitar por
unha sociedade que non considere aos seus membros como obxectos de explotación
ou só lles de valor polo seu potencial como consumidores. Parte da comunidade
LGTBI está caendo nestas redes, en tanto que vese falsamente aceptada. Pero non
é unha aceptación como suxeito LGTBI, senón como suxeito consumidor. Nestes
momentos en que moitos deixan de ser suxeitos con capacidade adquisitiva, os
membros e membras da comunidade LGTBI vense excluídos dobremente tanto por xa non
continuar sendo membros da masa de consumidores como por, en efecto, ser LGTBI.
A República é recipiente dos principios da esquerda que propicia unha sociedade
xusta, onde a dimensión da cidadanía é a de desenvolvemento de todas as súas
potencialidades, e non do desfeito daqueles que non conseguen converterse en
suxeitos consumidores.
O Orgullo tamén é educación pública. Todos recortes que esta sufrindo a
educación, como a Reforma da LOMCE, son ámbitos que tamén nos afectan. Ademais,
nunha sociedade onde o 43% de lesbianas, gais e bisexuais adolescentes admiten
que, debido ao acoso escolar, plantéxanse a posibilidade do suicidio, unha
reforma educativa e campañas de sensibilización contra a LGTBIfobia nas escolas
e institutos fanse necesarias. E, cando o que precisamos é avanzar, vemos que
non facemos máis que retroceder, coa eliminación da xa escasa materia de
“Educación para a cidadanía” e co fortalecemento da materia de “Relixión
Católica”. O que se debe potenciar é a igualdade e a normalización afectivo-sexual,
non o odio e as sectas.
As transmaribibolleiras tamén somos obreiras, por iso Orgullo é clase
obreira. Aquí vemos como o colectivo LGTBI está nas listas do paro, como somos
explotados/-as pola patronal, como se nos precariza día a día e como se nos
obriga a emigrar para acabar sendo man de obra barata nun país que non sexa o
noso. Ademais, reformas como a Laboral o único que fomentan e a non
normalización LGTBI e a nosa continuación nos armarios, vivindo con medo a
expresar quen somos por mor a seren despedidos/-as.
Por outra banda, a comunidade LGTBI tamén berra que Orgullo é servizos
sociais, porque tamén, como membros da cidadanía, estamos a sufrir os efectos
dos duros recortes en servizos sociais, recortes que son máis sufridos polos
grupos da poboación que máis precisan de seren protexidos, porque
tradicionalmente non contaron coa protección e respecto necesarios, como foi o
caso dos membros da comunidade LGTBI. Ademais, tamén denunciamos os recortes
nos servizos sanitarios, recortes que afectan aos programas de prevención de
enfermidades perigosas para o noso colectivo como as de transmisión sexual. Os
recortes tamén nos servizos de atención ás persoas con enfermidades crónicas,
coa redución da subvención dos medicamentos, persoas moi vulnerables que
precisan durante toda a súa vida de medicamentos economicamente accesíbeis,
como no caso dos infectados polo VIH, tamén son hoxe en día algo normal.
Por todo isto, Orgullo é Rebeldía. Debemos ser quen de xuntar as mareas, os
movementos sociais, as asociacións, etc, e golpear xuntas e xuntos para poñer
fin a este Réxime caduco, sustentado sobre os alicerces do bipartidismo, que
non leva a ningures.
Así, ALEAS-EU Compostela chama a toda a cidadanía compostelá a sumarse
connosco á manifestación do Orgullo convocada pola Asociación Nós Mesmas en
Vigo, dado que é o modelo de Orgullo combativo e reivindicativo que cremos
necesario, xa que, sen renunciar ao carácter festivo da convocatoria, non
debemos esquecer as nosas orixes nin o futuro que nos espera, cheo de loita e
de éxitos sociais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario